ترویج کشاورزی: نوعی آموزش غیر رسمی ، داوطلبانه و هدایت کننده است به منظور توانا سازی کشاورزان، با بهره گیری از یافته های تحقیقاتی و فناوری‌های نوین در جهت افزایش تولید و بهره وری و ارتقای سطح زندگی آنان و رسیدن به اهداف توسعه کشاورزی و روستائی.

 کارشناسان، ترویج کشاورزی را نوعی مداخله گری ارتباطی حرفه‌ای می‌دانند که توسط یک نهاد به منظور ایجاد تغییرات داوطلبانه رفتاری در کشاورزان با فرض داشتن منافع جمعی یا اجتماعی بنا می‌شود.

 برهان حاکم بر ترویج این است که تولید کنندگان برای رسیدن به پیشرفتهای اقتصادی و اجتماعی از موقعیت حال وآینده خود مطلع شوند وبا آگاهیی که از طریق نظام ترویج کسب میکنند استعدادهای خود را پرورش داده تا درآینده بر مشکلات فردی و اجتماعی فائق آیند.

 هدف ترویج کشاورزی رسیدن به اهداف توسعه کشاورزی و ارتقاء دانش ومهارتهای حرفه ای کشاورزان بویژه کشاورزان خرده مالک است تا از طریق یافته‌های تحقیقاتی و فناوری بصورت ساده و کاربردی بتوانند با افزایش تولید و کاهش هزینه و کسب درآمد بیشتر سطح زندگی خود و خانواده را فراهم نمایند.

ترویج کشاورزی یکی از عناصر ضروری در توسعه کشاورزی است که عموماً مورد توجه ممالک جهان و کشورهای در حال توسعه می باشد که بیشتر در قالب نظامهای دولتی و اخیرا در برخی کشورها بصورت ترویج خصوصی کشاورزان را تحت آموزش به روشهای مختلف قرار می‌دهد.

 در ایران بخش کشاورزی به خاطر تحولات صورت گرفته در ارتباط با بازار ، سیاست های بین المللی ، سیاست های ملی و کلان کشور و توسعه فناوری های نوین در حال تغییر است ، تغییر بخش کشاورزی ، تغییر کمیت و کیفیت نیازهای آموزشی - ترویجی مولدان بخش کشاورزی را در پی خواهد داشت . این نیازها تحت تاثیر فرایند تجاری شدن و تخصصی شدن بخش کشاورزی و ماهیت نوآوری های فنی و نهادی در راستای افزایش پایدار بهره وری در این بخش می باشد .

با توجه به موضوع فوق ، سه تحول عمده را می توان برای آینده ترویج کشاورزی ترسیم نمود :

1- بازسازی و انجام اصلاحات ساختاری در نظام ترویج کشاورزی

2- تمرکز زدائی در نظام ترویج کشاورزی

3- خصوصی سازی